Biblioteka rodziców

Biblioteka 

Gwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywna

 

      

Rady na pierwsze dni w przedszkolu

 

Rano budź dziecko z uśmiechem na twarzy.

NIE przychodź do przedszkola na „ostatnią chwilę”, unikaj pośpiechu. Wyprawa do przedszkola powinna być raczej spacerem a nie wyścigiem z czasem!

POZWÓL dziecku zabrać do przedszkola ulubioną przytulankę lub inną zabawkę. Pamiętaj by nie była to rzecz, która łatwo może się zepsuć lub zgubić!

NIE obiecuj swojemu maluchowi nagród za pójście do przedszkola. Dziecka nie można przekupywać!

NIE przeciągaj nadmiernie pożegnania  w szatni. Pomóż dziecku rozebrać się, pocałuj je, odprowadź do sali i przekaż pod opiekę nauczycielce!

NIE zabieraj dziecka do domu, kiedy płacze przy rozstaniu. Jeśli zrobisz to, choć raz, będzie wiedziało,że łzami można wszystko wymusić.

NIE obiecuj dziecku, że odbierzesz je po drugim śniadaniu, skoro wiesz na pewno, że nie będziesz mógł/mogła tego uczynić.

POSTARAJ SIĘ stopniowo wydłużać pobyt dziecka w przedszkolu. W pierwszych dniach odbieraj je zaraz po leżakowaniu!

Jeżeli dziecko przy pożegnaniu płacze, postaraj się żeby przez kilka dni odprowadzał je do przedszkola tata. Rozstania z tatą są mniej bolesne.

Kontroluj, co mówisz. Zamiast: JUŻ możemy wracać do domu  powiedz: TERAZ możemy iść do domu.

To niby niewielka różnica, a jednak pierwsze zdanie ma negatywny wydźwięk.

Nie wypowiadaj się negatywnie w obecności dziecka na temat sytuacji dotyczącej pobytu w przedszkolu.

NIE wymuszaj na dziecku, by po przyjściu do domu natychmiast opowiadało o przedszkolu, to powoduje niepotrzebny stres. Poczekaj, aż samo zacznie mówić.

NIE pytaj, co i ile dziecko zjadło, ale, z kim i w co się bawiło.

CHWAL dziecko jak najczęściej, np. za pięknie wykonany rysunek w przedszkolu.

Pamiętaj: żegnaj i witaj swoje dziecko zawsze  z uśmiechem.

Pamiętaj, aby ubranie Twojego dziecka było zawsze wygodne i dopasowane do jego wzrostu. Pozwoli mu to na swobodne uczestniczenie  w zabawach i zajęciach.

Ocena użytkowników: 5 / 5

Gwiazdka aktywnaGwiazdka aktywnaGwiazdka aktywnaGwiazdka aktywnaGwiazdka aktywna

 

                 

Rady na pierwsze dni w przedszkolu

 

Rano budź dziecko z uśmiechem na twarzy.

NIE przychodź do przedszkola na „ostatnią chwilę”, unikaj pośpiechu. Wyprawa do przedszkola powinna być raczej spacerem a nie wyścigiem z czasem!

POZWÓL dziecku zabrać do przedszkola ulubioną przytulankę lub inną zabawkę. Pamiętaj by nie była to rzecz, która łatwo może się zepsuć lub zgubić!

NIE obiecuj swojemu maluchowi nagród za pójście do przedszkola. Dziecka nie można przekupywać!

NIE przeciągaj nadmiernie pożegnania  w szatni. Pomóż dziecku rozebrać się, pocałuj je, odprowadź do sali i przekaż pod opiekę nauczycielce!

NIE zabieraj dziecka do domu, kiedy płacze przy rozstaniu. Jeśli zrobisz to, choć raz, będzie wiedziało,że łzami można wszystko wymusić.

NIE obiecuj dziecku, że odbierzesz je po drugim śniadaniu, skoro wiesz na pewno, że nie będziesz mógł/mogła tego uczynić.

POSTARAJ SIĘ stopniowo wydłużać pobyt dziecka w przedszkolu. W pierwszych dniach odbieraj je zaraz po leżakowaniu!

Jeżeli dziecko przy pożegnaniu płacze, postaraj się żeby przez kilka dni odprowadzał je do przedszkola tata. Rozstania z tatą są mniej bolesne.

Kontroluj, co mówisz. Zamiast: JUŻ możemy wracać do domu  powiedz: TERAZ możemy iść do domu.

To niby niewielka różnica, a jednak pierwsze zdanie ma negatywny wydźwięk.

Nie wypowiadaj się negatywnie w obecności dziecka na temat sytuacji dotyczącej pobytu w przedszkolu.

NIE wymuszaj na dziecku, by po przyjściu do domu natychmiast opowiadało o przedszkolu, to powoduje niepotrzebny stres. Poczekaj, aż samo zacznie mówić.

NIE pytaj, co i ile dziecko zjadło, ale, z kim i w co się bawiło.

CHWAL dziecko jak najczęściej, np. za pięknie wykonany rysunek w przedszkolu.

Pamiętaj: żegnaj i witaj swoje dziecko zawsze  z uśmiechem.

Pamiętaj, aby ubranie Twojego dziecka było zawsze wygodne i dopasowane do jego wzrostu. Pozwoli mu to na swobodne uczestniczenie  w zabawach i zajęciach.

Gwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywna

     

        Wakacje to szczególny czas dla całej rodziny. To właśnie w lipcu i sierpniu wielu z nas wyjeżdża na urlop, a dzieci i młodzież spędzają wakacje nad wodą, w górach, lub na koloniach. Towarzyszące wypoczynkowi odprężenie sprawia, że często zapominamy o podstawowych zasadach bezpieczeństwa. Zwłaszcza, że to głównie rodzice są odpowiedzialni za bezpieczeństwo swoich dzieci. Chcąc więc ograniczyć zagrożenie skorzystajcie rodzice z kilku porad:

  • zapewnijcie dziecku maksimum opieki i zainteresowania;
  • samemu uczestniczcie w pozytywnym wypełnieniu mu czasu wolnego; 
  • wykształćcie w nim zdrowy styl życia - wolny od nałogów;
  • sprawdźcie miejsce jego zabawy!! Czy jest bezpieczne; 
  • nauczcie dziecko nie brania nic od obcych (lizaków, cukierków, itp.);
  • zabrońcie mu otwierania drzwi pod nieobecność domowników;
  • zabrońcie oddalania się z nieznajomym, czy wsiadania do jego samochodu;
  • dowiedzcie się gdzie Wasza pociecha idzie, z kim i kiedy wróci; 
  • nauczcie ostrożności przy zabawie w pobliżu wody, placu budowy, ruchliwych ulic, itp. niebezpiecznych miejsc;
  • nauczcie dziecko poruszania się po drodze pieszo czy rowerem;
  • zabrońcie mu chwalenia się innym co fajnego jest w domu;
  • dowiedzcie się z kim ono przebywa podczas zabawy poza domem (wypytajcie o koleżanki, kolegów - co robią, gdzie mieszkają, czy mają w domu telefon);
  • sprawdźcie także przygotowanie oferujących wyjazdy kolonijne (warunki pobytu, kwalifikacje opiekunów, zakres i rodzaj zajęć wypełniających czasu wypoczynku).

     Przestrzegajcie swoje dziecko przed kontaktami z dzikimi zwierzętami, bezpańskimi psami, które choć miłe i spokojne mogą być niebezpieczne. Uczcie dziecko, że nie wolno podchodzić do zwierzęcia, które nie ucieka przed nami, nie wolno go głaskać lub drażnić w jakikolwiek sposób. W razie kontaktu z psem zachowajcie spokój, nie uciekajcie, nie krzyczcie, nie patrzcie mu w oczy, nie wykonujcie szybkich ruchów. Jeżeli pies zaatakuje przyjmijcie postawę żółwia. Kucnijcie, zwińcie się w kłębek chroniąc głowę, szyję i brzuch.

    Poza naszymi małymi pociechami zagrożenia czyhają również na młodzież starszą i dorosłych. Chcąc więc zapewnić sobie bezpieczny wypoczynek dbajcie Państwo również o siebie.

WYCHODZĄC Z DOMU

  • dokładnie zamykajcie drzwi i okna; 
  • informujcie pozostałych domowników czy znajomych gdzie wychodzicie, z kim i kiedy wrócicie;
  • jako trasę przemarszu wybierajcie miejsca dobrze oświetlone, ruchliwe unikając bezludnych skrótów;
  • ostrożnie podchodźcie do nowych znajomości - nie każdy może mieć dobre intencje;
  • unikajcie jeżdżenia autostopem;
  • nie podchodźcie za blisko jeśli ktoś z auta pyta Was o drogę; 
  • rozważcie czy atrakcyjny strój nie będzie prowokował do napadu.

 

PODCZAS POBYTU NAD WODĄ

  • pamiętajcie, że najbezpieczniejsza kąpiel to ta w miejscach odpowiednio zorganizowanych i oznakowanych, będących pod nadzorem ratowników, czy funkcjonariuszy Policji Wodnej;
  • zawsze stosujcie się do regulaminu kąpieliska i poleceń ratowników, opiekuna obiektu czy policjantów;
  • bawiąc się w wodzie nie zakłócajcie wypoczynku i kąpieli innym, przede wszystkim nie krzyczcie, nie popychajcie innych;
  • nie wrzucajcie przedmiotów do wody; 
  • nigdy nie skaczcie do wody w miejscach nierozpoznanych;
  • jeśli dzieci są w wodzie miejcie nad nimi ciągły nadzór, również gdy potrafią pływać. Zwykłe zachłyśnięcie wodą może skończyć się utonięciem;
  • nie pozostawiajcie na brzegu swoich rzeczy bez opieki. Jeśli są one cenne to oddajcie je lepiej do przechowalni lub pozostawcie w domu;
  • korzystając ze sprzętu pływającego zawsze sprawdzajcie jego sprawność i ubierajcie kamizelkę ratunkową. Bezwzględnie zakładajcie kamizelkę dziecku; 
  • nie pływajcie łódkami, kajakami, rowerami czy motorówkami zbyt blisko kąpiących się;
  • korzystając z materaca nie odpływajcie zbyt daleko od brzegu.

    Większość utonięć jest rezultatem braku wyobraźni: korzystania z kąpieli po wypiciu alkoholu, w miejscach zabronionych czy skakania do wody po opalaniu.

BĘDĄC W GÓRACH

  • podczas wycieczek dostosujcie obuwie i ubiór do panujących warunków atmosferycznych zakładając, że pogoda może w każdej chwili się zmienić; 
  • słuchajcie prognoz pogodowych w radiu czy telewizji;
  • wychodząc ze schroniska na szlak, poinformujcie o tym jego pracowników podając planowaną trasę przemarszu i przybliżoną godzinę powrotu. Zgłoście swój powrót;
  • przed wyprawą zapoznajcie się z mapą terenu dobierając długość i trudność szlaku turystycznego do możliwości najsłabszych uczestników wycieczki;
  • w górach również bądźcie ostrożni w kontaktach z osobami obcymi;
  • jeśli macie ze sobą telefon komórkowy zaprogramujcie w nim numery najbliższych placówek GOPR;
  • zawsze zabierajcie ze sobą podstawowy sprzęt pierwszej pomocy, zwłaszcza do opatrywania ran i usztywniania złamanych czy zwichniętych kończyn, a także latarkę i gwizdek do sygnalizacji miejsca pobytu;
  • nie wspinajcie się po skałach bez asekuracji i odpowiedniego przygotowania ,a także sprzętu. Lepiej skorzystać z pomocy instruktora i w zaproponowanym przez niego terenie. 

    W górach karetka do nikogo nie dojedzie, znalezienie kogoś jest bardzo trudne (nawet z powietrza) - nikt więc szybko nie udzieli Wam pomocy. Uważajcie więc na siebie, bądźcie rozważni i wykorzystajcie do maksimum swoją wyobraźnię.
     

Gwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywna

        Dlaczego warto korzystać z bibliotek? Wydawać by się mogło, że w obecnych czasach chodzenie do biblioteki i wypożyczanie książek jest passe. Ale współczesne biblioteki to nie tylko przestrzenie z regałami pełnymi książek. To miejsca nowoczesne, będące integralną częścią każdej społeczności – począwszy od tej szkolnej aż po lokalną. To najczęściej multimedialne centra informacyjne, służące dzieciom, młodzieży i osobom dorosłym, dobrze wyposażone, z bogatym księgozbiorem, ergonomicznymi miejscami do pracy i wygodnymi czytelniami. Bibliotekarze służą pomocą czytelnikom - podpowiadają tytuły, podsuwają nowości biblioteczne i pomagają w wyborze.

10 powodów, dla których warto udać się do biblioteki:

1. Dostępność Biblioteki są dostępne dla wszystkich, niezależnie od wieku, statusu społecznego czy zasobności portfela, a korzystanie z nich jest bezpłatne.

2. Karta biblioteczna Większość bibliotek zapewnia bezpłatne karty swoim czytelnikom. Dzięki nim możemy nie tylko wypożyczyć książki, filmy, czasopisma, gry i inne materiały biblioteczne, ale również na ich podstawie skorzystać ze zniżek do instytucji kultury, takich jak muzea, teatry, kina czy księgarnie.

3. Komfortowe warunki. Jednymi z najczęstszych problemów zdrowotnych u dzieci w wieku szkolnym są wady postawy oraz zaburzenia narządu wzroku. Większość dzisiejszych bibliotek zapewnia wysoki komfort dotyczący pracy z książką zarówno pod kątem oświetlenia, jak i prawidłowej postawy ciała. Zdając sobie sprawę z popełnianych błędów dotyczących czytania przy niewłaściwym oświetleniu, w pozycji niesprzyjającej prawidłowej postawie  kręgosłupów, warto zachęcić dzieci do korzystania z bibliotecznych czytelni.

4. Bibliotekarze wiedzą o książkach (prawie) wszystko Dziś, aby zostać bibliotekarzem, należy ukończyć studia/ specjalizację z zakresu bibliotekoznawstwa. Bibliotekarze naprawdę czytają książki, słuchają opinii czytelników, śledzą nowości wydawnicze i są na bieżąco z recenzjami oraz panującymi trendami czytelniczymi. Jeżeli zatem ktokolwiek potrzebuje pomocy w wyborze dobrej książki, a te na półkach kuszą atrakcyjnymi okładkami – wystarczy poprosić o pomoc bibliotekarza.

5. Biblioteki są ośrodkami kulturalnymi nawet najmniejsze biblioteki są organizatorami lokalnych wydarzeń, w tym spotkań z autorami, warsztatów dla dzieci i dorosłych. Są także miejscem spotkań klubów książki i dyskusji literackich. Wszystkie te wydarzenia odbywają się bezpłatnie i zapewniają uczestnikom wiele atrakcji.

6. Nie tylko książki w bibliotece można wypożyczyć , ale także czasopisma, ebooki, filmy, płyty z muzyką, a nawet gry planszowe.

7. Dostęp do Internetu wbrew powszechnemu przekonaniu mieszkańców dużych miast – Internet i komputer nie są dostępne wszędzie, a w bibliotece  owszem. Tu odbywają się warsztaty z podstaw obsługi komputera, np. dla seniorów, i to tu wiele osób rozpoczyna swoją przygodę ze światem online. Oprócz tego czasem to jedyne miejsce, w którym jesteśmy w stanie skupić się bez konieczności słuchania rozmów domowników czy odbiorników telewizyjnych.

8. Szukasz informacji o swojej miejscowości? Lokalne biblioteki za punkt honoru stawiają sobie posiadanie pełnego zbioru literatury dotyczącej miejscowości, w której są zlokalizowane. Często są to unikatowe wydania, których próżno szukać w Internecie. Biblioteki specjalizują się w lokalnej historii i gromadzą wszystko, co mogą, w tym mapy, genealogię lokalnych rodzin i książki miejscowych autorów.

9. Odpowiedzialność. Korzystanie z biblioteki wyrobi u dzieci poczucie odpowiedzialności. Każdy, nawet najmłodszy czytelnik czuje się wyjątkowy, ponieważ sam podejmuje decyzje o wypożyczonej literaturze i odpowiada za jej stan oraz terminowość zwrotu książek.

10.To się po prostu opłaca. Korzystając z biblioteki, nie trzeba wydawać pieniędzy na zakup książek, a jednocześnie można być na bieżąco z nowościami wydawniczymi. Warto czytać w każdym wieku, wszak miłość do książek jest prezentem na całe życie.

„Czytajmy, bo czytanie jest drugim życiem” (Ignacy Krasicki) 

Gwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywna

       Do prawidłowego rozwoju, dziecko potrzebuje zabawek dostosowanych do swojego wieku. Nie powinny one zastępować czasu poświęconego przez rodziców, ale mogą służyć pomocą w rozwijaniu ciekawości, spostrzegawczości czy po prostu motoryki małego człowieka. Podczas zakupów pamiętajmy, że zabawki dają dzieciom znacznie więcej niż tylko dobrą zabawę – pomagają im odkrywać świat.

Kiedy wybieramy lalki, klocki czy gry dla swoich dzieci, szukamy czegoś wyjątkowego, atrakcyjnego, czegoś co sprawi im radość. Powinniśmy wtedy mieć na uwadze zainteresowania i upodobania naszych pociech oraz wartość, jaką dana zabawka może wnieść w ich życie. Idealna zabawka to taka, która sprawi radość dziecku i pomoże mu się rozwijać oraz zdobywać nowe umiejętności. Aby tak było, powinna przede wszystkim być dopasowana do wieku malucha. Ma to ścisły związek z jego możliwościami rozwojowymi: poznawczymi, emocjonalnymi oraz bezpośrednio z umiejętnościami na poszczególnych etapach rozwoju.

Proponując, małemu dziecku zbyt ambitne zabawki, przeznaczone dla starszych dzieci, możesz nie trafić w wykształconą u malucha umiejętność percepcji. Zbyt dużo elementów, bardzo rozbudowany mechanizm zabawki, zbyt szczegółowe obrazki, nieatrakcyjna kolorystyka itp. to zespół cech, które nie tylko nie przyśpieszą rozwoju malucha, ale też zniechęcą go do zabawy. Przykładowo, kupując samochodziki dla niemowlaka, należy mieć na uwadze, że powinny mieć one formę mięciutkiej maskotki, a nie metalowej zabawki na kółkach.

Bezpieczne zabawki dla dzieci – na co zwrócić uwagę?

Sprawdź, czy zabawka:

  • jest dostosowana do wieku dziecka – odpowiednio oznaczona (oznaczenia bezpieczeństwa zabawek np. Safe Toys), zwłaszcza w przedziale 0–3, w którym producent powinien uszczegółowić wiek dziecka (podając go w miesiącach życia);
  • jest starannie wykonana;
  • posiada oznaczenia np. EN71 certyfikat i inne, o których piszemy w tekście;
  • wspomniane oznaczenia nie służą wprowadzeniu kupujących w błąd.

Jak wybrać bezpieczne zabawki dla dzieci:

W pierwszej kolejności, zwróć uwagę na przeznaczenie wiekowe deklarowane przez producenta na opakowaniu. Jeśli odpowiada wiekowi Twojego dziecka, to obejrzyj zabawkę i oceń ją pod względem bezpieczeństwa. Spójrz na opakowanie i prześledź etykiety zapoznając się z umieszczonymi tam informacjami i oznaczeniami. Symbole, które się tam znajdują mogą Tobie za wiele nie mówić, dlatego podpowiadamy, jak sprawdzić, kto i na jakiej podstawie gwarantuje, że dane produkty spełniają wymogi bezpiecznych zabawek dla dzieci.

Na przykładzie prostych zabawek, możemy pokazać, że w zależności od wieku dziecka – będzie ona postrzegana, jako bezpieczna, pod różną postacią. Mowa tutaj na przykład o samochodzikach. I w tym przypadku – myśląc o samochodzikach dla niemowlaka, na pewno przychodzi nam do głowy miękka maskotka, pozbawiona małych elementów. Co innego powiemy, na myśl o starszym dziecku – wtedy wybór dostępnych zabawek wzrasta – począwszy od wywrotek, po różne modele resoraków.

 

 

Symbole bezpieczeństwa zabawek

W czasie robienia zakupów bardzo pomocna jest znajomość odpowiednich oznaczeń i symboli, które producent, zgodnie z prawem, powinien umieszczać na produktach. Jest to szczególnie istotne w przypadku, gdy nie masz możliwości dotknięcia i szczegółowego obejrzenia zabawki. Poniżej przedstawiamy, dlaczego warto zwracać uwagę na obecność certyfikatów i oznaczeń, takich jak Safe Toys, czy EN71 certyfikat.

Do najważniejszych symboli należą:

  • Znak CE – każda zabawka sprzedawana na terenie Unii Europejskiej musi mieć to oznaczenie, przy czym jest to deklaracja producenta. Oznacza zgodność produktu z normami europejskimi. W przypadku tego znaku należy zachować wyjątkową ostrożność, ponieważ jest on bardzo często podrabiany.

                                    

  • EN71 certyfikat – oznacza zgodność z europejskim prawem. Znak ten umieszczany jest na produktach, które uzyskały EN71 certyfikat, wystawiony przez niezależne od producenta instytucje. Szczegółowo EN71 certyfikat, oznacza zgodność z normą tzw. zabawkową.

                                                      

  • Znak FairTrade – przyznawany jest przez organizacje zrzeszone w Fairtrade Labeling Organizations International (FLO). Świadczy o tym, że zabawka została wyprodukowana z poszanowaniem praw pracowniczych.

                                                

  • Certyfikat GOTS – został utworzony przez International Working Group on Global Organic Textile Standard. Certyfikat GOTS, to oznaczenie dla produktu, który w całości został wykonany z naturalnych surowców i tekstyliów, a do jego produkcji nie były używane pestycydy, ani inne toksyczne substancje chemiczne. Kupując produkt z certyfikatem GOTS, możesz być pewna, że został on wykonany z bezpiecznych dla zdrowia, naturalnych materiałów.

                                 

  • Znak FSC – świadczy o tym, że zabawka została wykonana z drewna pozyskanego z poszanowaniem środowisk naturalnych. Certyfikat ten jest udzielany przez międzynarodową organizację pożytku publicznego (ang.: Forest Stewardship Council®), zaangażowaną w zrównoważone zarządzanie lasami. Wraz z certyfikatem PEFC oznaczają, że produkcja odbywa się przy zachowaniu troski o środowisko naturalne.

                                                    

  • Certyfikat PEFC – jest nadawany przez organizację The Programme for Endorsement of Forest Certification. Mówi między innymi o tym, że zabawka została wykonana z ekologicznego drewna. Jeśli dbamy o ekologię, przy zakupach, warto zwrócić uwagę, czy zabawka, bądź jej opakowanie są opatrzone certyfikatem PEFC.

                                            

  • Znak 0–3 – przekreślony: deklaracja producenta mówiąca o tym, że zabawka nie jest odpowiednia dla dziecka poniżej 3 roku życia.

                                                 

  • Oznaczenie GS – skrót pochodzi od słów „Geprüfte Sicherheit” (niem. sprawdzone bezpieczeństwo) i świadczy o tym, że zabawka została przebadana wyłącznie w akredytowanych laboratoriach testujących. Certyfikat ten gwarantuje, że produkt spełnia wymogi regulacji prawnych oraz producenta.

                                                

  • Znak TÜV GS – gwarantuje, że produkt został zbadany przez laboratorium TÜV Rheinland i jest zgodny z wymogami oznaczenia GS.

                                                 

  • Znak Safe Toys – jest to certyfikat bezpieczeństwa nadawany przez niezależny Instytut ds. Testów i Certyfikatów (Włochy). Wybierając zabawkę z oznaczeniem Safe Toys, masz pewność, że została przypisana do właściwej klasyfikacji wiekowej i zweryfikowana pod kątem obecności wszystkich chemicznych i mikrobiologicznych zagrożeń. Jako rodzic, przed zakupem zabawki, koniecznie zwróć uwagę na informację o nadanym certyfikacie bezpieczeństwa Safe Toys.

                                                

  • Znak Państwowego Zakładu Higieny – informuje, że produkt spełnia wymogi i normy higieniczne obowiązujące w Polsce. Nie jest obowiązkowy dla producentów, ale szczególnie mile widziany przy produktach dla dzieci.

                                   

  • Znak Instytutu Matki i Dziecka – informuje, że zabawka została dokładnie sprawdzona przez zespół ekspertów (specjalistów medycyny wieku rozwojowego, psychologów i pedagogów) pod kątem bezpieczeństwa rozwojowego dzieci. Opinia Instytutu to potwierdzenie, że deklarowana przez producenta zgodność z normą to faktycznie prawda. Wybierając zabawkę z logo Pozytywnej Opinii Instytutu Matki i Dziecka, masz pewność, że podczas badań sprawdzono pochodzenie surowców, proces produkcji, nietoksyczność użytych barwników i materiałów, możliwość utrzymania w czystości, prania i dezynfekowania koniecznego przy wyrobach dla dzieci. Eksperci dokładnie zweryfikowali też jakość i staranność wykonania, a następnie przeprowadzili badania na grupie użytkowników.

                                       

Gwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywna

CHARAKTERYSTYKA WYBRANYCH METOD TERAPEUTYCZNYCH STOSOWANYCH W PRACY Z OSOBAMI Z AUTYZMEM

      Autyzm to odmienny od typowego sposób rozwoju człowieka, objawiający się różnicami w sposobie komunikacji, nawiązywania relacji, wyrażania emocji, uczenia się oraz różnorodnym schematem zachowań. Autyzm nie jest chorobą. Jest stanem – odmiennym sposobem myślenia i odczuwania świata. Określenie “spektrum autyzmu” ma na celu zwrócenie uwagi na to, jak różnorodne są osoby z autyzmem i w jak różny sposób zaburzenie to może wpływać na ich życie. W spektrum znajdują się zarówno osoby niemówiące, mające poważne problemy w zakresie samodzielności i funkcjonujące na poziomie niepełnosprawności intelektualnej, jak również osoby sprawnie porozumiewające się mową, zakładające rodziny i realizujące się w życiu zawodowym. Mimo iż przyczyna autyzmu nie została jeszcze w pełni poznana, to na podstawie dotychczasowej wiedzy opracowano  wiele metod pracy z osobami z autyzmem, mających na celu poprawę ich funkcjonowania. Należy pamiętać, że autyzm towarzyszy osobie przez całe życie (nie da się go wyleczyć), jednakże im wcześniejsza diagnoza i idąca za nią odpowiednio dobrana terapia, tym większa szansa na poprawienie jakości życia osób z autyzmem i ich rodzin. W Polsce dostępnych jest kilkanaście metod terapii autyzmu. Niektóre z nich są specyficzne, dedykowane dla autyzmu i mają na celu całościowe wspomaganie rozwoju osoby autystycznej. Inne z kolei są metodami wspomagającymi, to znaczy, że są pomocne w rozwijaniu konkretnej umiejętności/sfery rozwoju. W terapii wiodące są dwa podejścia: behawioralne i rozwojowe, jednakże, jak podają źródła coraz popularniejsza staje się tendencja do łączenia różnych metod, w celu jak najlepszego dopasowania terapii do potrzeb i możliwości osoby z niej korzystającej.

JAKO GŁÓWNE METODY TERAPII AUTYZMU DOSTĘPNE W POLSCE WYMIENIA SIĘ:

  • Metoda Behawioralna - Stosowana Analiza Zachowania - Celem terapii jest zmiana zachowania osoby z autyzmem, polegająca na zwiększeniu liczby zachowań pozytywnych (akceptowanych społecznie/prawidłowych) i zmniejszeniu liczby zachowań negatywnych (nieakceptowanych społecznie/nieprawidłowych) przy zastosowaniu wiedzy nt. schematów uczenia się czyli stosowaniu systemów nagród i kar. Pierwsze z założeń polega na stosowaniu pozytywnych wzmocnień w celu utrwalenia występowania pożądanych zachowań. Dzieci powinny być nagradzane za każde dobre zachowanie, aby zmotywować je do pracy. Na tym etapie dziecko uczy się wykonywania prostych poleceń, naśladowania, dopasowywania do wzoru przedmiotów, mowy czynnej. Uczy się także zachowań społecznych i samodzielności. W kolejnym etapie likwiduje się zachowania niepożądane takie jak wszelkie formy agresji. Jedną z metod stosowanych na tym etapie jest wygaszanie czyli wycofywanie wzmocnienia występującego po zachowaniu niepożądanym. Kolejnymi są wykluczenie i hiperkorekcja. Wykluczenie stosuje się w przypadku zachowań agresywnych i polega na przytrzymaniu fizycznym lub zabraniu dziecka do innego pomieszczenia. Hiperkorekcja stosowana jest gdy dziecko wyrządzi jakąś szkodę i polega na naprawieniu jej. Ostatni etap jest najważniejszy ponieważ polega na uogólnianiu bodźca reakcji. To uogólnianie to zdolność przenoszenia bodźca na inne sytuacje. Aby uzyskać pozytywny efekt, w tym etapie należy zmieniać środowisko pracy z dzieckiem, a nawet terapeutów.
  • TEACCH - Leczenie i Kształcenie Dzieci z Autyzmem i Podobnymi Upośledzeniami Komunikacji – ten  program opiera się na założeniu, że należy zarówno tłumaczyć i przybliżać środowisko osobom z autyzmem jak i wpływać na środowisko tak, aby było bardziej zrozumiałe. Pracą terapeuty jest tłumaczenie świata osób z autyzmem i osób neurotypowych tak, aby przybliżać je do siebie. Celem jest przede wszystkim osiągnięcie jak najpełniejszej samodzielności przez osobę z autyzmem. W metodzie tej stosuje się techniki dostosowania środowiska - organizacji czasu i przestrzeni, plany zajęć etc. zwiększające samodzielność osoby z autyzmem. Istotnym aspektem jest indywidualne podejście do osoby z autyzmem, tworzenie zindywidualizowanych planów terapeutycznych, dostrzeganie i wykorzystywanie mocnych stron osoby z autyzmem, a także współpraca terapeuty z rodziną oraz szkołą osoby z autyzmem. Program swoją wysoką skuteczność zawdzięcza przede wszystkim wielkiemu zaangażowaniu się osób realizujących program, położeniu głównego nacisku na więzi między rodzicami a dziećmi, między rodzicami, a osobami współpracującymi z dzieckiem. W założeniu jest to system pomagający włączać osoby z autyzmem do szkół ogólnodostępnych.
  • Metoda ESDM - Model wczesnej interwencji terapeutycznej przeznaczonej dla dzieci w wieku 1 – 5 lat. Polega na zabawach rozwojowych budowaniu pozytywnych relacji, wykorzystuje też elementy Stosowanej Analizy Zachowania (SAZ). Celem jest poprawa umiejętności poznawczych i językowych.
  • RDI – Metoda Rozwoju Relacji – tutaj punktem wyjścia jest autyzm rozumiany jako deficyt poznawczy i przewaga inteligencji statycznej (zautomatyzowane, proste czynności tj. zapamiętywanie, działanie wg planu) nad dynamiczną (skomplikowane operacje takie jak: przewidywanie, szacowanie, planowanie). Metoda RDI koncentruje się na rozwijaniu umiejętności w zakresie trzech głównych objawów autyzmu: wchodzenie w relacje, komunikacja oraz elastyczne myślenie. Dorosły wprowadza dziecko w tzw. produktywną niepewność – stawia przed nim wyzwanie i czeka, co dziecko zrobi w razie potrzeby udzielając wskazówek. Każdy rodzic tworzy takie sytuacje bez zastanawiania się nad nimi. W przypadku dzieci z zaburzeniami rozwoju i ich rodziców taka relacja może nie tworzyć się w naturalny sposób. RDI uczy rodziców dzieci ze spektrum autyzmu w jaki sposób wchodzić w relację uczestnictwa prowadzonego. RDI jest stworzone do stosowania przede wszystkim przez rodziców, zaś nad prowadzeniem terapii czuwa konsultant RDI.
  • Metoda Opcji - Najważniejsze założenie tej metody to bezwarunkowa akceptacja osoby z autyzmem, postrzeganie autyzmu jako zespołu trudności w kontakcie, które da się zwalczyć. Celem jest nawiązanie więzi między dzieckiem, a jego matką/bliską osobą, dlatego najważniejszą umiejętnością jaką dziecko powinno przyswoić jest mowa, będąca podstawą komunikacji. Wychodzi się od nawiązania kontaktu wzrokowego, przez naśladownictwo do dotyku, który ma być przedłużeniem koncentracji uwagi. Najbardziej istotnymi działaniami tego programu są: naśladowanie aktywności i zachowań osób autystycznych, w celu zrozumienia ich zachowania oraz mającego wprowadzić osoby z autyzmem w interakcje i wzajemne włączanie się w zadania. Dobra relacja dziecka i dorosłego jest bazą do uczenia kolejnych umiejętności. Podstawą jest podążanie za motywacją dziecka. Dorośli dołączają do ulubionych aktywności dziecka, następnie stopniowo poszerzają jego zainteresowania i uczą nowych umiejętności. Sama metoda polega przede wszystkim na jak najdłuższym spędzaniu czasu na wspólnej zabawie i byciu w kontakcie zgodnie z zasadą 3E (energia, ekscytacja, entuzjazm). Głównym zarządzającym terapią jest rodzic dziecka z autyzmem. Istotny jest też aspekt miejsca zabawy – pomieszczenie powinno być bezpieczne i pozbawione czynników zakłócających.
  • Model DIR/Floortime – oparty jest na budowaniu relacji / Floortime czyli czas na podłodze. Czas na podłodze oznacza dosłownie, że dorosły dołącza do dziecka bawiącego się na podłodze, ale należy to także rozumieć jako podążanie za dzieckiem. Jest to pierwszy krok do nawiązania relacji. Opiekun spędza z dzieckiem 20 minut dziennie “na podłodze” (na poziomie odbioru informacji przez dziecko) i nawiązuje z nim interakcje, podąża za inicjatywami dziecka i stopniowo stawiając wyzwania, uczy zasad funkcjonowania społecznego i kolejnych umiejętności związanych z myśleniem i komunikacją. Terapię Floortime prowadzą rodzice oraz terapeuci. Metoda ta bazuje na wiedzy o wczesnym rozwoju dzieci. Podczas terapii, dzieci z autyzmem nabywają stopniowo umiejętności, które są naturalne na drodze rozwoju społeczno-komunikacyjnego. W ramach terapii dziecko przechodzi całą ścieżkę rozwoju społecznego, zaczynając od podstaw i nadrabiając braki. Dopiero kiedy ma „pełny pakiet” podstawowych umiejętności społecznych i komunikacyjnych, jest gotowe do swobodnego uczenia się o świecie od dorosłych.
  • Metoda 3i – to metoda edukacji przez zabawę, która jest intensywną stymulacją mózgu, dobraną do potrzeb osoby z autyzmem oraz prowadzoną indywidualnie (dziecko – terapeuta). Głównym celem jest przede wszystkim interakcja, wymiana, kontakt z drugą osobą.
  • Terapia logopedyczna - u dzieci ze spektrum autyzmu ma na celu stymulowanie rozwoju mowy, wzbogacanie słownika, którym dysponuje dziecko, ale również usprawnianie mowy czynnej i biernej w kontekście sytuacji społecznej. Często też polega na ukierunkowaniu treningu słuchowego na cechy prozodyczne mowy, a także kształtowaniu i rozwijaniu rozumienia mowy, budowaniu kompetencji językowej oraz intencji komunikacyjnej. Terapia zazwyczaj wymaga łączenia różnych metod pracy. Logopeda w początkowych etapach nie koncentruje się na poprawności artykulacyjnej, czy też technicznych aspektach mowy, lecz dąży do wzbudzenia u dziecka intencji do komunikacji, czyli pokazania, że warto się porozumiewać – nawet tylko za pomocą gestów, czy pojedynczych słów. Ważnym aspektem terapii jest również praca nad rozumieniem mowy, gestów, przekazu pozawerbalnego przez dziecko – czynników koniecznych do tego by informacje docierające do niego z otoczenia były zrozumiałe. Praca przebiega wielotorowo i wymaga wsparcia oraz współpracy z rodzicem dziecka, w celu generalizowania czynności mowy we wszelkich sytuacjach jakich dziecko doświadcza.
  • Terapia pedagogiczna - dostosowywana jest w zależności od poziomu rozwoju dziecka i jego trudności w sferze edukacyjnej. Poprzez kompleksowe wspomaganie rozwoju w aspekcie poznawczym, psychicznym i emocjonalnym ma na celu określenie i zniwelowanie trudności w uczeniu się. Może przebiegać w formie spotkań indywidualnych lub grupowych. Zazwyczaj prowadzona jest przez pedagogów, pedagogów specjalnych lub oligofrenopedagogów.

METODY WSPIERAJĄCE TERAPIĘ TO:

  • Arteterapia - wykorzystuje różne formy sztuki w celach terapeutycznych. W przypadku dzieci z autyzmem arteterapia pełni rolę korekcyjną, edukacyjną i rekreacyjną. Pomaga w rozpoznawaniu emocji, uwalnianiu i odreagowaniu ich, a także wyrażaniu uczuć w sposób akceptowany przez otoczenie. Wzmacnia poczucie bezpieczeństwa dziecka, zmniejsza poziom napięcia emocjonalnego oraz pomaga uaktywniać komunikację niewerbalną. Poprzez pracę w grupie można też niwelować zaburzenia społeczne, natomiast zaburzenia sensoryczne - poprzez wykorzystanie różnych materiałów, różnorodnych narzędzi, dobór metod i technik do rodzaju wrażliwości • Biofeedback – to metoda mająca na celu usprawnianie pracy ośrodkowego układu nerwowego poprzez korzystanie ze zdolności neuroplastycznych mózgu do tworzenia i wygaszania połączeń synaptycznych. Program terapii jest dostosowywany indywidualnie do każdego uczestnika na podstawie badania określającego, których fal mózgowych jest zbyt wiele, a które obszary wymagają ich zwiększenia. Treningi EEG Biofeedback polegają na wygaszaniu niepożądanych częstotliwości fal i wzmacnianiu częstotliwości pożądanych, przez co mogą wpłynąć na poprawę koncentracji, zwiększenie umiejętności relaksacji i kontroli emocji. • Dogoterapia – terapia oparta na kontakcie ze specjalnie wyszkolonym psem pod nadzorem jego opiekuna. Ma na celu oswoić dziecko w kontakcie ze zwierzęciem, zmniejszyć lęk i opór przed dotykiem. Dzięki kontaktowi z żywym stworzeniem dziecko ma szansę na rozwinięcie umiejętności komunikacyjnych, wrażliwości na reakcje zwierzęcia, umiejętności tworzenia więzi, a także samodzielności poprzez udział w prostych czynnościach pielęgnacyjnych psa. • Gimnastyka Mózgu P. Dennisona – metoda mająca na celu integrację pracy mózgu, wzmocnienie komunikacji międzypółkulowej. Wg twórcy metody brak równowagi pomiędzy pracą półkul mózgowych może prowadzić do różnego rodzaju zakłóceń, utrudniać nabywanie wiedzy, w tym umiejętności czytania i pisania, komunikacji oraz radzenia sobie ze stresem. Terapia ma prowadzić do zniwelowania „blokad” przyczyniających się do występowania wyżej wymienionych trudności. Mają one być zlikwidowane poprzez ruch, integrację umysłu i ciała. Terapia obejmuje więc ćwiczenia, które wykonywane pod kierunkiem terapeuty prowadzą do integracji obu półkul mózgu, czego efektem może być np.: polepszenie koordynacji i świadomości własnego ciała, poprawa koncentracji dziecka na własnych ruchach i działaniu, u dzieci z autyzmem - rozładowanie napięcia, naukę relaksacj
  • Integracja Sensoryczna - Celem tej terapii jest dostarczenie dziecku doświadczeń poprzez odpowiednio dobraną sekwencję ćwiczeń sensoryczno-motorycznych. Program usprawnia odbiór i integrację bodźców sensorycznych w ośrodkowym układzie nerwowym, dzięki czemu wzrasta poczucie bezpieczeństwa dziecka oraz świadomość własnych odczuć i emocji. Jeżeli występują problemy z integracją docierających bodźców (integracją sensoryczną), układ nerwowy przetwarza w nieprawidłowy sposób wszystkie docierające bodźce i w tej sytuacji nie dochodzi do ich segregacji oraz oceny ważności, a dziecko ma kłopoty z interakcją z otoczeniem i rozumieniem sygnałów pochodzących z własnego organizmu.
  • Komunikacja Wspierająca i Alternatywna AAC - to zbiór metod mających na celu wspieranie i ułatwianie komunikacji dla osób, które mają trudność z werbalnym nadawaniem, ale także rozumieniem mowy. U tych z dzieci, u których rozwój mowy jest jeszcze bardzo powolny lub znikomy, lub artykulacja utrudnia zrozumienie przez otoczenie, w celu usprawniania komunikacji, stosuje się Systemy AAC. Zbudowane są one ze znaków graficznych (piktogramy, PCS, obrazki, symbole, litery), znaków manualnych (np. gesty) lub tzw. znaków przestrzenno-dotykowych (np. przedmiotów, części przedmiotów przytwierdzonych na specjalnych podkładkach), a także łączenia różnego rodzaju znaków (np. gestów i obrazków). Jako częste efekty pracy za pomocą ACC podaje się: redukcję frustracji spowodowaną brakiem mowy dźwiękowej i zwiększenie poziomu samodzielności dziecka, zwiększenie ilości wokalizacji, a także naśladowania dźwięków otoczenia, wzrost częstości inicjowania kontaktów, poprawę w zakresie rozumienia oraz reagowania na docierające komunikaty. Przykładowe systemy ACC to: MAKATON, PECS (ang. Picture Exchange Communication System) oraz GPS (ang. Growth through Play System).
  • MDS – Metoda Dobrego Startu – wspomaga rozwój psychomotoryczny i edukację poprzez angażowanie wielozmysłowe dziecka. Podejście wykorzystuje metody wzrokowo – słuchowo – dotykowo – kinestetyczno – ruchowe oraz funkcje językowe i wykonawcze. Silna stymulacja rozwoju dziecka z wykorzystaniem metod polisensorycznych i dużym naciskiem na rozwój funkcji wzrokowych, słuchowo-językowych, a także koordynacji wzokowo-ruchowej ma na celu przygotowanie dziecka do nauki czytania i pisania. Działania prowadzące do gotowości do pisania i czytania opierają się na zorganizowanej zabawie i aktywnym wielozmysłowym uczeniu się symboli graficznych: łatwych wzorów, wzorów literopodobnych, liter i znaków matematycznych. Metoda przeznaczona jest dla dzieci od 2 do10 roku życia.
  • Metoda Affolter – Metoda ta pomaga w rozwijaniu znajomości schematu ciała i praksji, a także – dzięki zastosowaniu jej w praktycznych działaniach dnia codziennego – zwiększa samodzielność dziecka. Dzieci autystyczne często cierpią na nadwrażliwość wszystkich receptorów i w związku z tym unikają dotyku. Praca metodą F. Affolter pozwala na stopniowe przezwyciężanie lęku przed dotykaniem i hartowanie wnętrza dłoni. Jednakże celem pracy nie jest samo usprawnienie dłoni, lecz poprzez działanie dłoni umożliwienie dziecku myślenia o własnym działaniu, a w efekcie końcowym – integracja działania z językiem, mową. Wedle założenia tej metody, gdy pacjent poczuje się sprawcą działania, staje się zdolny do bycia sprawcą wypowiedzi.
  • Metoda Aktywności Knillów – jest to metoda, w której poprzez zmysł dotyku, rozwija się umiejętności do nawiązywania kontaktu z otoczeniem, co z kolei staje się podstawą do rozwoju kompetencji językowych i społecznych. W myśl metody do poprawnego rozwoju dziecka potrzebne są zdolności nabywania, organizowania i wykorzystywania wiedzy o sobie, a także tego, w jaki sposób ludzie zaznajamiają się ze swoim ciałem i uczą się, jak go używać. Dlatego też oddziaływania w metodzie opierają się na rozwijaniu świadomości własnego ciała poprzez połączenie ruchu ze specjalnie skomponowaną muzyką. Dzięki specjalnemu tonowi na początku i końcu każdej aktywności dziecko uczy się rozpoznawać sytuację, łączyć dźwięki z określoną aktywnością. Muzyka tworzy pewne czasowe ramy dla ruchu, pomagając dziecku wzmocnić kontrolę nad częściami ciała, wzmocnić koncentrację. Obecność i przewidywalny dotyk terapeuty dodatkowo pomagają dziecku rozwijać poczucie bezpieczeństwa, a także zmniejszyć lęk na doznania płynące z otoczenia, oraz przed nawiązaniem kontaktu z innymi.
  • Metoda symultaniczno- sekwencyjna (metoda krakowska) – skierowana do dzieci mających trudności z komunikacją językową. Jest metodą opartą na podejściu neurobiologicznym i ma na celu doprowadzić do wzbudzenia w dzieciach potrzeby i chęci mówienia oraz rozwinąć umiejętność czytania. Polega na wspieraniu pracy lewej półkuli mózgowej poprzez początkowe wykorzystywanie symultanicznych (globalnych) zdolności prawej półkuli (rozpoczęcie ćwiczeń prawopółkulowych, by następnie przejść do aktywizujących lewą półkulę). W procesie terapii oprócz nauki czytania nacisk kładzie się również na rozwój analizy i syntezy wzrokowej, stymulację słuchową, procesów pamięci i myślenia, stymulację funkcji motorycznych. Metoda ta dąży zatem do poprawy całego funkcjonowania poznawczego.
  • TUS - Trening Umiejętności Społecznych, to forma pracy z grupą ukierunkowana na uczenie się przez dzieci umiejętności społecznych niezbędnych w codziennym funkcjonowaniu, poprzez modelowanie, odgrywanie ról oraz generalizację nabytych umiejętności w nowym otoczeniu. Wspierane są: komunikacja (np. umiejętność słuchania, reagowania na wypowiedzi innych, zadawanie pytań), umiejętności prospołeczne (m.in. nawiązywanie kontaktu wzrokowego, tworzenie i utrzymywanie granic, pomaganie innym) oraz kompetencje emocjonalne i radzenie sobie w trudnych sytuacjach (np. nauka asertywności, proszenie o pomoc).
  • Metoda Thomatisa – metoda treningu słuchowego mająca na celu rozwój funkcji słuchowej, a co za tym idzie wsparcie rozwój uwagi słuchowej i komunikacji językowej. Trening odbywa się przy użyciu specjalnie skonstruowanego sprzętu tzw. „elektronicznego ucha”, które ma w idealny sposób imitować ucho ludzkie i pozwala "wyćwiczyć" ucho dziecka w taki sposób, aby mogło prawidłowo pracować (odbierać i przetwarzać dźwięki). Ćwiczenia stymulują centralny system nerwowy, a szczególnie korę mózgową, odpowiedzialną za procesy myślenia. Podczas treningu podawane są dźwięki o różnej częstotliwości i natężeniu dostosowane do potrzeb dziecka. Obejmują one zarówno dźwięki mowy ludzkiej jak i utwory muzyki klasycznej czy chorałów gregoriańskich. Trening pozawala nie tylko na stymulację uwagi słuchowej i jej rozwój, ale także wspomaga relaksację dziecka.
  • Metoda Weroniki Sherborne - Metoda Ruchu Rozwijającego to system ruchowych ćwiczeń - zabaw stworzony przez Weronikę Sherborne w oparciu o wczesnodziecięce zabawy rodziców z dziećmi. Wywodzi się z dziecięcego baraszkowania – zabaw w bliskim kontakcie tj. gilgotanie, podrzucanie, siłowanie się. Dzięki terapii MRR możliwe jest wspomaganie rozwoju zaburzonych sfer funkcjonowania osób z autyzmem. Indywidualne podejście do uczestników daje możliwość rozwijania umiejętności naśladowania, koncentrowania uwagi oraz zainteresowania działaniem innych osób. Podczas pracy tą metodą dziecko poznaje swoje ciało, uczy się orientacji w przestrzeni, koordynacji ruchów. Ćwicząc z drugim człowiekiem nabywa umiejętności współpracy, nawiązywania kontaktu, dzielenia radości z innymi (umiejętności społeczne), dlatego m. in. wskazane jest, aby osobami towarzyszącymi byli rodzice. Sprzyja to budowaniu więzi oraz poczucia bezpieczeństwa. Dziecko nabiera zaufania do siebie i do opiekuna, buduje poczucie sprawstwa (umiem to zrobić) i poczucie własnej wartości (jestem ważny/ważna).
  • Muzykoterapia - jest to forma terapii bazująca na leczniczym wpływie dźwięku i muzyki na organizm i psychikę człowieka. Polega na wyzwalaniu emocji i aktywizowaniu uczuć. Zajęcia terapeutyczne uczą też czerpania satysfakcji ze współdziałania w grupie. Dźwięki w różnych swoich kombinacjach pozwalają dziecku autystycznemu nie tylko na przekazanie swoich uczuć, stanów wewnętrznych, pragnień, lecz jednocześnie dają mu wiele satysfakcji z wykonywanych manipulacji dźwiękowych, ponieważ dźwięk dość często jest przedmiotem wykorzystanym w stereotypiach sensorycznych. Jednakże w muzykoterapii autyzmu niezmiernie ważne jest przestrzeganie ustalonych zasad. Bardzo ważnym elementem jest dobrze dobrany repertuar muzyczny, ponieważ muzyka sama w sobie może stać się dla osoby autystycznej obsesją, mogącą wywołać lub wzmocnić proces cofnięcia się i samoizolacji.

Metoda VIT czyli Metoda Wideotreningu Komunikacji - to interwencja terapeutyczna podczas której dorosły (rodzic, terapeuta lub nauczyciel) pracuje z trenerem omawiając nagrania swoich interakcji z dzieckiem. Celem tej metody jest poprawa relacji poprzez poznanie i stosowanie zasad dobrej komunikacji. Analizowanie pozytywnych momentów w interakcji pomaga lepiej rozumieć podopiecznego i dostosować swoją komunikację do jego potrzeb. Metoda Wideotreningu Komunikacji pomaga rodzicom/dorosłym zauważać sygnały wysyłane przez dziecko i adekwatnie na nie reagować

  • Terapia więzi i dialogu prof. Olechnowicz - polega na pogłębianiu i wzbogacaniu więzi uczuciowej między rodzicami, a dzieckiem. Jest to metoda terapii o charakterze niedyrektywnym, bliska Metodzie Opcji oraz DIR/Floortime. W terapii więzi chodzi o „rozszyfrowanie” tego, co dziecko mówi swoim zachowaniem, aby następnie wziąć w tym udział. Terapia odwołuje się zatem do zaspokajania potrzeb rozwojowych dziecka. Unika się natarczywości, hałasu, gwałtownych i zbyt szybkich ruchów, które mogłyby dziecko spłoszyć. Terapeuta zachowuje spokój, czekając, aż dziecko samo spojrzy na niego lub zbliży się. Przy tym terapeuta stara się rozmawiać z dzieckiem poprzez wszelkie kontakty zmysłowe, przede wszystkim dotykając, śpiewając, karmiąc, nosząc na rękach. Nie wydaje poleceń, nie chwali ani nie gani, nie karze. Stopniowo wprowadza dziecko do współdziałania w naturalnych, codziennych sytuacjach.
  • NDT-Bobath – jest to jedna z metod fizjoterapii stosowanej głównie u niemowląt, które wymagają pobudzenia w zakresie rozwoju psychomotorycznego. Jest uważana za jedną z wiodących metod terapeutycznych również w leczeniu neurorozwojowym. Terapeuta NDT-Bobath podczas ćwiczeń utrzymuje z małym pacjentem cały czas kontakt emocjonalny, słowny i wzrokowy. Terapeuta "porozumiewając się z dzieckiem" dostarcza mu wielu odpowiednich bodźców. U podstaw metody leży założenie, że istotą deficytu ruchowego są zaburzenia odruchów postawy. Ponieważ dzieci ze zmianami w ośrodkowym układzie nerwowym bądź dysfunkcjami ruchowymi inaczej odbierają wrażenia czuciowe, ich odruchy fizjologiczne nie są prawidłowe, a sposób, w jaki się poruszają wpływa na ich dalszy nieprawidłowy rozwój. Terapia ma eliminować złe wzorce ruchowe, a utrwalać dobre, bazując na plastyczności mózgu, czyli jego zdolności do uczenia się na podstawie informacji docierających z zewnątrz. Usprawnienie napięcia mięśniowego i eliminacja nieprawidłowych odruchów dziecka hamuje niewłaściwą postawę oraz zaburzenia ruchowe i wyzwala ruchy jak najbardziej zbliżone do prawidłowych.

 

Contact Information

Address

11-400 Kętrzyn

ul.Wierzbowa 2

Telefon
+48 545 99 98
Email

sekretariat@smerfowa-kraina.ketrzyn.pl

rodo 

Adresy email: Inspektora Ochrony Danych Osobowych

Miejski Żłobek Nr. 2 -- iod-zlobek2@smerfowa-kraina.ketrzyn.pl    

Miejskie Przedszkole Integracyjne "Smerfowa Kraina 

      -- iod@smerfowa-kraina.ketrzyn.pl