Terapia integracji sensorycznej to uczenie mózgu prawidłowej integracji danych sensorycznych. Uczenie się jest cechą indywidualną. Na efektywność terapii wpływa: nasilenie i głębokość dysfunkcji, wewnętrzny popęd i motywacja dziecka do pracy, intensywność sesji (uwaga na przeciążenie sensoryczne!) oraz zaangażowanie i zrozumienie rodziców.

Jeżeli efekty terapii są pozytywne, dziecko jest w stanie w sposób bardziej efektywny automatycznie przetwarzać i wykorzystywać skomplikowane informacje sensoryczne. Ma to swoje odbicie w życiu codziennym dziecka. Poprawa koordynacji ruchowej ma swoje odbicie w możliwości i jakości wykonywania trudniejszych aktywności ruchowych z zakresu dużej i małej motoryki.

W przypadku dziecka prezentującego początkowo objawy nadreaktywności (nadwrażliwości) lub słabej reaktywności na bodźce sensoryczne, bardziej prawidłowe reakcje mogą prowadzić do pozytywnych zmian w zachowaniu, poprawy stosunków z rówieśnikami oraz zwiększonego poczucia własnej wartości. W miarę poprawy efektywnego funkcjonowania układu nerwowego niektóre dzieci będą osiągały postępy w rozwoju mowy, inne w umiejętnościach szkolnych. Bardzo często rodzice stwierdzają, że ich dziecko jest lepiej zorganizowane, skoncentrowane, pewniejsze siebie i łatwiejsze we współżyciu.

Terapia Integracji Sensorycznej poprawia funkcjonowanie człowieka w wielu różnych obszarach i aspektach:

• koordynuje integralność i współpracę zmysłu wzroku, słuchu, węchu, smaku i dotyku;
• rozwija motorykę małą, dużą, orientację przestrzenną i zdolność do planowania ruchu;
• wykształca prawidłowe wzorce ruchowe i stabilną postawę ciała;
• integruje czynności odruchowe;
• kontroluje rozwój reakcji równoważnych i poziom napięcia mięśniowego;
• utrzymuje plastyczność neuronalną, czyli zdolność mózgu do zmian i modyfikacji;
• w zależności od potrzeb, wycisza lub wzmacnia zaburzone obszary sensoryczne;
• wspomaga umiejętność czytania, pisania, liczenia, koncentracji uwagi, kontroli emocjonalnej i samoakceptacji.

Źródło: www.si-poznan.pl