Właściwa stymulacja mowy w pierwszym roku życia dziecka ma ogromny wpływ na mowę dziecka w przyszłości. Ssanie smoczka oddziałuje w dwojaki sposób:
1. niewłaściwe stosowanie może zakłócać pracę narządów mowy biorących udział w ssaniu i mówieniu, czego następstwem są wady wymowy;
2. częste utrzymywanie smoczka „uspokajacza” w buzi dziecka może powodować opóźnienie rozwoju mowy i niechęć do komunikowania się z otoczeniem.
Najlepszym treningiem mięśni języka i warg, a także podniebienia miękkiego i żuchwy jest ssanie piersi. Istnieje ścisły związek między przyjmowaniem pokarmów a umiejętnościami językowymi. Długotrwałe karmienie przez smoczek wyłącza z pracy czubek języka i wargi. Ssanie jest ściśle związane z połykaniem. Jeśli rodzice będą dzieciom podawać smoczki w okresie przekształcania się jednego typu połykania w drugi (trzeba wiedzieć, że w połykaniu wyróżnia się typ niemowlęcy i typ dorosły), co ma miejsce ok. 18 miesiąca życia, zaburzy to pracę języka, doprowadzając do wymowy z językiem wsuniętym między zęby. Proces kształtowania się połykania dojrzałego (dorosłego) kończy się z chwilą wyrznięcia się zębów mlecznych, czyli około trzeciego roku życia. Od tego momentu język nie powinien wychodzić poza usta dziecka podczas mówienia.
Kiedy pożegnać się ze smoczkiem? Rezygnacja ze smoczka - m. in.: 5 – 6 miesiąc (przede wszystkim ze względu na osłabienie odruchu ssania, a także dynamiczny rozwój dziecka w tym okresie), 8 – 9 miesiąc (dalszy dynamiczny rozwój psychoruchowy dziecka oraz coraz pełniejsze uzębienie) lub 12 miesiąc (wygasanie odruchu ssania, okres intensywnego rozwoju mowy). Po pierwszym roku życia odruch ssania powinien wygasać i nie należy go podtrzymywać przez podawanie smoczka w funkcji uspokajającej, stosowanie smoczka butelkowego, a także przez karmienie piersią. Wygaśnięciu odruchu ssania sprzyja podawanie pokarmów wymagających gryzienia i żucia. (log. M.Słyk)