Wspieranie rozwoju dziecka przedszkolnego Metodą Weroniki Sherborne

            Weronika Sherborne w latach 60 opracowała metodę pod nazwą „ Ruch Rozwijający”. Cechą charakterystyczną metody jest rozwijanie przez ruch: świadomości własnego ciała              i usprawniania ruchowego, świadomości i przestrzeni działania w niej oraz dzielenia przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywania z nimi kontaktu.

Zdaniem autorki tej metody:…”wszystkie dzieci mają dwie podstawowe potrzeby: pragną poczuć się dobrze we własnym ciele( jak w domu), czyli umieć w pełni nad nim zapanować, odczuwają potrzebę nawiązywania kontaktu z innymi. Zaspokojenie tych potrzeb – dobry kontakt z samym sobą i z innymi ludźmi – jest możliwy dzięki dobremu nauczaniu ruchu”.

            Celem głównym metody jest wspomaganie prawidłowego rozwoju dziecka i korekcja jego zaburzeń. Stąd ważne miejsce w metodzie zajmuje wielozmysłowa stymulacja psychomotoryczna i społeczna, oparta o ruch, jako czynnik wspomagania.

            Cele ogólne ćwiczeń:

- kształtowanie świadomości własnego ciała w przestrzeni oraz umiejętności dzielenia                  w przestrzeni i nawiązywania kontaktu z innymi.

- wspomaganie rozwoju dziecka poprzez ruch, kontakt emocjonalny i wzrokowy.

- kształtowanie poczucia bezpieczeństwa i pewności siebie, rozwijanie zaufania do partnera.

            Proponowany terapeutyczny system ćwiczeń wywodzi się z okresu wczesnego dzieciństwa z tzw. baraszkowania, które zawiera w sobie element bliskości fizycznej                         i emocjonalnej. Jest to zdaniem W. Sherborne naturalna potrzeba dziecka do zaspokajania tych potrzeb, poprzez kontakt z osobami dorosłymi. Powstałe podczas ćwiczeń doznania wypływające z własnego ciała       i odczuwanie go w kontekście z elementami otoczenia, dają dziecku poczucie jego indywidualności.

            W metodzie wyróżnia się cztery grupy ćwiczeń : - ćwiczenia prowadzące do poznania własnego ciała – ćwiczenia pomagające zdobyć pewność siebie – ćwiczenia ułatwiające nawiązanie kontaktu i współpracy z partnerami grupy – ćwiczenia twórcze.

            Metoda Weroniki Sherborne zalecana jest dzieciom o zaburzonym schemacie ciała.      W proponowanych ćwiczeniach dochodzi do integracji własnego ciała i jego poznania.

            Stosowanie metody ruchu rozwijającego przynosi korzyści dla dzieci:

- wspomaga rozwój

- wyrównuje opóźnienia w sferze emocjonalnej i społecznej

- uczy współdziałania z partnerem

- pozwala wykorzystać nagromadzoną energię, wykorzystać siłę

- uczy koncentrowania się na wykonywanym zadaniu

- wyzwala wśród uczestników wiele radości

            Zestaw wybranych ćwiczeń metodą Weroniki Sherborne ( propozycja dla rodziców dzieci ):

- „Tapczan”- dorosły kładzie się na wznak- dziecko kładzie się na dorosłym.

- „ Paczka”- dziecko lub dorosły zwija się „w paczkę”- kłębek. Druga osoba usiłuje rozwiązać „paczkę” tzn. rozprostować nogi i ręce osoby zwiniętej w kłębek.

- „ Skała”- jedna osoba klęka na kolanach podpierając się rękami. Dziecko usiłuje przewrócić „skałę”.

- „Naleśnik” – jedno lub dwoje dzieci zwijamy w koc ( jak naleśnik ) i toczymy po podłodze.

- „ Tunel’- dorośli w szeregu klęczą na kolanach podpierając się rękami- powstaje „tunel”, pod którym przechodzą dzieci. Jedna osoba pilnuje aby wszystkie dzieci wchodziły jednym wejściem.

- „Tratwa”- „tunel” zawala się. Dorośli kładą się więc jeden obok drugiego i powstaje „tratwa”. Dzieci kładą się na niej.

- „Pociąg”- wszyscy siedzą blisko siebie w rzędzie ( na przemian- dorosły – dziecko). Dorośli odpychając się od podłogi rękoma poruszają „pociąg” do przodu, każdy popycha przed sobą dziecko.

- „Budowanie domu”- dorośli są cegiełkami, z których dzieci ustawiają przestrzenną konstrukcję „dom”. Dorośli biernie poddają się zabiegom dzieci.

            Podczas zajęć metodą Ruchu Rozwijającego dziecko poznaje więc swoje ciało                        i przestrzeń, która je otacza, spotyka w niej drugiego człowieka. Uczy się współpracować najpierw z jednym partnerem w parach , potem w trójkach , aż wreszcie z całą grupą. Podczas kontaktu z innym człowiekiem uczy się opiekować drugą osobą ( są to ćwiczenia „z” partnerem i grupą), poznaje swą siłę i uczy jej używać ( w ćwiczeniach „przeciwko” partnerowi i grupie) po to, aby współpracować z nimi. Ostatnią kategorią aktywności jest „ruch kreatywny”- terapeuta zmienia swój scenariusz zajęć , podążając za propozycjami dziecka.

            W ten sposób dziecko poznaje siebie i świat, który je otacza, zdobywa zaufanie do siebie i innych, a czując się bezpiecznie , może stać się twórcze.