Wskazówki dla rodziców, opiekunów
…aby dziecko było lepszym człowiekiem…
Ucz dziecko nazywania emocji
Mów dziecku o tym, co odczuwasz, np. „Jestem zdenerwowany(a),
bo biegasz w kółko wokół stołu”, „Oglądam wiadomości i złości mnie to, że zmieniasz program”.
Mów też o tym, co ono samo czuje: „Jest ci przykro, bo brat cię popchnął”.
Pomóż dziecku przezwyciężać strach
Nie chroń nadmiernie swojego dziecka przed nowymi sytuacjami: im częściej ćwiczy, tym lepiej uczy się precyzyjnie klasyfikować bodźce
i odróżniać wśród nich te, które nie stanowią zagrożenia.
Straszenie dziecka dla uzyskania krótkotrwałych efektów wychowawczych może wpłynąć na lękową postawę wobec świata
i zahamowanie ciekawości poznawczej.
Bądź wzorem do naśladowania
Dziecko będzie robiło to,
co ty robisz,
a nie to, o czym mówisz.
Proszę, dziękuję, przepraszam – te cudowne słowa.
Zamiast rozkazywać – proś łagodnym tonem, jeśli popełnisz błąd – nie wstydź się do tego przyznać i przeprosić dziecko za swoje zachowanie: podziękuj mu, jeśli ci pomoże.
Słowa mają cudowną moc – za ich pomocą codziennie pielęgnuj swój związek z dzieckiem, pokazując mu, że jest dla ciebie ważne.
Ustal z dzieckiem zasady i nalegaj, by były przestrzegane.
Jeśli dziecko je naruszy powinno ponieść konsekwencje. Pamiętaj, że dziecko będzie zadowolone z tego, że poświęcasz mu swoją uwagę wyjaśniając, na czym polegają zasady – osiągnęło w ten sposób zamierzony cel.
Zachęcaj dziecko do pozytywnego podchodzenia do problemów.
Pytaj: „Co dobrego się dziś wydarzyło?” – wyrabiasz w ten sposób nawyk pozytywnego myślenia.
Na popełnione przez dziecko błędy reaguj w sposób twórczy: „Popełniłeś błąd. Zastanów się, czego możesz się nauczyć z tej sytuacji?”.
Zachęcaj dziecko do niezależności.
Jak najmniej pomagaj dziecku:
tylko tyle, ile trzeba.
Unikaj podawania gotowych rozwiązań
– zachęcasz w ten sposób do myślenia.
Chwal zachowanie prawidłowe zamiast krytykować niewłaściwe.
Pochwała jest skuteczna wtedy,
gdy jej udzielasz natychmiast po tym,
gdy dziecko zachowało się w sposób pożądany.
Oceniaj postępowanie dziecka, a nie jego osobę.
Uogólnienia w rodzaju „Ty zawsze robisz mi na złość” budzą sprzeciw
i bunt, są odbierane jako niesprawiedliwe i krzywdzące.
Po takim komunikacie motywacja dziecka, aby poprawić swoje zachowanie, spada do zera.
Po co ma się starać, skoro zawsze postępuje źle?
Nie stosuj uogólnień
Zamiast denerwujących uogólnień po prostu wskaż konkretny rodzaj zachowania, które ci przeszkadza.
Uwaga typu: „Przeszkadza mi, że kładziesz nogi na stół” jest dla dziecka dokładną informacją o tym, co ma poprawić.
…aby dziecko pomagało…
– Zachęcaj do pomocy, nie nakazuj. Jeśli dziecko zrozumie, dlaczego warto pomagać, chętniej będzie to robiło. Gdy je zmusisz do pomagania, zacznie tego zdecydowanie unikać.
– Dostosuj zadania do możliwości dziecka. Zbyt trudne i zbyt łatwe zniechęcają, adekwatne do możliwości- mobilizują.
– Każde dziecko lubi być chwalone. Pamiętajmy o pochwałach, gdy chętnie pomaga.
– Chwal za sukcesy, bagatelizuj porażki.
– Nie krytykujmy jednak małych potknięć i nie powtarzajmy dziecku,
że sporo musi się jeszcze nauczyć. To zniechęca i wcale nie mobilizuje do większego wysiłku.
– Nie porównuj z innymi dziećmi, nie stawiaj za przykład brata i siostry. Takie zachowanie co najwyżej zaostrzy rywalizację, nie sprowokuje
do współpracy.
– Wykorzystuj chęci dziecka do pomagania Tobie, podążaj za jego zainteresowaniami, nie lekceważ jego pomysłów.
– W końcu tygodnia na rodzinnej naradzie można „rozliczyć” poszczególne osoby z ich pracy przez cały tydzień. Specjalne nagrody mogą wyróżnić tych najlepiej pracujących.
– Dbaj o to, by w rodzinie wszyscy sobie wzajemnie pomagali, by byli dobrym przykładem dla dziecka. Ono naśladuje Was, o czym nie powinniście zapominać. Gdy tata pomaga mamie podczas świątecznych porządków, mama razem z nim myje samochód, malec zaczyna rozumieć, dlaczego to pomaganie jest tak ważne. Nie tylko dom wysprzątany, samochód umyty, ale i mama z tatą uśmiechnięci siadają do kolacji i … wspólnie podziwiają, co udało im się zrobić. Jest nie tylko czysto, ale i miło.
Dlaczego pomaganie jest takie ważne
– Uczymy maluchy samodzielności, odpowiedzialności i niezależności.
– Pokazujemy, jak ważna jest współpraca, dzielenie zadań, planowanie ich
i wypełnianie obowiązków.
– Dziecko poznaje reguły rządzące sprawiedliwym podziałem rodzinnych zadań i ról, jakie poszczególne osoby biorą na siebie.
– Uczy się systematyczności, zdyscyplinowania i radzenia sobie z różnymi zadaniami.
– Dziecko odnajduje swoje miejsce w rodzinie. Czuje się ważne
i potrzebne.
Źródło: https://www.przedszkolebaranowo.pl/dla-rodzicow/wskazowki-dla-rodzicow/
