Uśmiech ma magiczną moc. Kiedy się uśmiechamy, czy śmiejemy- w naszym organizmie wydzielają się endorfiny- hormony szczęścia. Kiedy widzimy uśmiechniętą osobę, łatwiej nam się do niej uśmiechnąć i zamienić kilka słów. Ponad to w towarzystwie ludzi uśmiechniętych sami częściej się uśmiechamy. Ludzie optymistycznie nastawieni do życia są bardziej radośni i szczęśliwi.

Według badań, optymiści cieszą się lepszym zdrowiem, dłużej żyją, osiągają więcej sukcesów nie tylko zawodowych. Mimo, że optymistyczna postawa i pozytywne myślenie przynosi wiele korzyści, wielu ludzi jest pesymistami lub ma tendencje do pesymistycznego, negatywnego myślenia. Martin E. P. Seligmann twierdzi, że optymizmu można się nauczyć. I ja się z tym zgadzam. Indywidualne i zróżnicowane podejście optymisty i pesymisty do takiego samego zdarzenia jest obrazem subiektywnych ocen, które wpływają na postrzeganie sukcesów i porażek. Przykładem niech będzie szklanka wypełniona do połowy wodą. Pesymista zrobi smutną minę i stwierdzi, że szklanka ta jest w połowie pusta, natomiast optymista uśmiechnie się i powie, że szklanka jest w połowie pełna. Która z wypowiedzi jest pozytywnie naładowana? Tajemnicą nauki optymizmu jest umiejętność cieszenia się z małych rzeczy, a nie skupianie się na deficytach, czy brakach.

My, jako dorośli ludzie, nawet jeśli mamy tendencje do narzekania, do marudzenia, do pesymizmu, powinniśmy pracować nad swym postrzeganiem różnych sytuacji przy jednoczesnym doszukiwaniu się pozytywnych aspektów. Spróbujmy ograniczyć nasze głośne narzekanie i ograniczmy potok negatywnych słów typu: „to jest bez sensu”, „i tak mi się nie uda”. Spróbujmy je zastąpić nadzieją, że „następnym razem się uda”, „jutro będzie lepiej”

Powracając do szklanki z wodą- cieszmy się, że w ogóle tam jest woda, zamiast smucić się jej małą ilością. Nasze pozytywne myślenie sprawi, że staniemy się z czasem pozytywnie nastawieni do życia i nowych wyzwań. Tym samym będziemy mogli dać naszym dzieciom przykład szczęścia. Dzieci uczą się życia obserwując dorosłych. Kiedy przedszkolak widzi swoją mamę ciągle zdenerwowaną, smutną, czy niezadowoloną- zaczyna wierzyć, że życie jest ciężkie i prowadzi do smutku, że życie nie daje szczęścia. Dziecko słysząc negatywne myśli rodziców typu: „nie dasz rady”, „jesteś brzydki”, „jesteś gruby”, „jesteś fajtłapa”- zaczyna wierzyć, że jest mało wartościowe, tym samym traci wiarę we własne możliwości i zaczyna uczyć się bezradności. Ale jeśli powiemy naszemu dziecku: „spróbuj, może ci się uda”, jesteś wyjątkowy”, „jesteś dobrze zbudowany”, „rozumiem, że potrzebujesz więcej czasu na to zadanie”, uwierzy w siebie, w swoje możliwości i będzie chętne do nauki, do zdobywania nowych doświadczeń i pomocy w codziennych domowych obowiązkach.

Dziecko przegląda się w oczach opiekunów, jak w zwierciadle. A nasze słowa mogą utwierdzić je, że poradzi sobie, że jest dobre, zdolne i twórcze. Ciągle narzekając dajemy dziecku sygnał, że świat jest zły, okrutny, niebezpieczny i przerażający. Ale jeśli przestaniemy narzekać na to, co nam się nie udaje, będziemy natomiast mówić głośno o sukcesach- nawet tych najmniejszych, dziecko ma szansę uwierzyć, że świat jest ciekawy, pasjonujący i warty poznania. Owszem, należy dziecku uświadamiać grożące mu niebezpieczeństwa, ale należy przedstawić je w realnym świetle, aby nie przestraszyć zbyt mocno naszej pociechy. Doszukując się nie tylko negatywnych, ale przede wszystkim pozytywnych wyjaśnień różnych sytuacji, uczymy siebie i innych optymizmu. Dziecko doznające porażki może przecież dostrzec pozytywne strony zaistniałej sytuacji.  Naszą rolą jest pokazanie dziecku dobrych jej stron. Dlatego warto zadawać dziecku pytanie: „czego się nauczyłeś?”, „co ci to dało?”. Należy też rozmawiać z dzieckiem unikając ciągłej krytyki. Nawet jeśli dziecko zrobi coś niezgodnie z naszą wolą- najpierw je pochwalmy, a następnie wskażmy, co zrobiło źle.

Tu nasuwa mi się pewna historia, którą słyszałam dawno temu z ust nauczyciela. Miał on dwóch synów, którzy bardzo lubili mu pomagać. Pewnego wiosennego dnia plewił razem z nimi grządki w ogrodzi, gdy zadzwonił telefon. Mężczyzna pobiegł do domu, zostawiając chłopców przy pracy. Gdy wrócił grządki były czyste, ale ze wszystkich roślin- nie tylko z chwastów. Jego reakcją było stwierdzenie: „Chłopcy, jak pięknie wypieliliście tę grządkę. Następnym razem jednak nie wyrywajcie tych roślin (tu pokazał im młode pędy marchewki), to były marchewki, które chyba pomyliliście z chwastami?”. Po takiej reakcji rodzica, dziecko wie, że doceniono jego chęci do pracy i wysiłek. Łatwiej też przyjmie krytykę i zrozumie, że nie wszystko było zrobione dobrze. Takie działanie jest pozytywną motywacją, która zachęca dziecko do pracy i podejmowania kolejnych prób uczenia się przez działanie. Początkowo trudno reagować pozytywnie na negatywne w naszej opinii zdarzenia i sytuacje. Jednak jeśli nauczymy się doszukiwać pozytywnych stron- nauczymy się uśmiechać do siebie wzajemnie. Życie stanie się wartościowsze, nabierze sensu dla nas i dla naszych dzieci. Warto pozytywnie się zaprogramować i uwierzyć, że możemy być szczęśliwi. Dlatego uczmy się optymistycznego myślenia nie tylko dla siebie, ale i dla naszych pociech.

Aleksandra Komar

Literatura:

J. Murphy „Potęga podświadomości”

artykuł pobrano ze strony internetowej: https://www.wychowanieprzedszkolne.pl/magia-usmiechu-sila-optymizmu/

Data: 26.06.2020r. 

Temat: Będę o Was pamiętać! 

Data: 25.06.2020r. 

Temat: Żegnamy przyjaciół! 

Data: 24.06.2020r. 

Temat: Co zrobię, gdy się zgubię? 

Wystarczająco dobry ojciec? Przede wszystkim – obecny

Ojciec – do niedawna figura nieobecna w życiu dorastającego dziecka, przechodzi dziś wielką przemianę. Trudną, bo swojej roli ojca nie może już budować na tym, co sam obserwował w dzieciństwie – gdy jego tata był nieobecnym, wycofanym mężczyzną, którego podstawowym zadaniem było utrzymanie rodziny.

Dziś ojcowie coraz śmielej deklarują, że chcą współuczestniczyć w życiu swoich dzieci, chcą budować partnerskie relacje i decydować o procesie wychowawczym na równi z kobietami. Jak te deklaracje mają się do rzeczywistości?

Jaki ojciec i partner?

Mężczyźni są obecnie w sytuacji patowej, bo z jednej strony – dotychczasowe wzorce ojcostwa uległy wyczerpaniu a z drugiej – nikt nie promuje tych nowych, albo promuje je w taki sposób, że nie do końca wiadomo, czy ten sam mężczyzna ma się dziś stać drugą matką, czy też stworzyć własną figurę rodzica – a jeśli tak – to na jakich zasadach. Widać potężną zmianę w deklaracjach, parcie na partnerstwo (choć nie do końca wiadomo, jak definiowane) i chęć zaangażowania, ale te deklaracje nie zawsze łatwo przekładają się na rzeczywistość. A ta bywa wciąż obciążająca dla wielu kobiet narzekających na brak współpracy, zmęczonych i coraz bardziej sfrustrowanych. Tę frustrację doskonale widać w statystykach, które mówią o tym, że coraz więcej rozwodów w naszym kraju (choć nie tylko) wynika z ich własnej inicjatywy.

Paradoksalnie, większość polskich ojców uważa, że zajmują się czynnościami związanymi z wychowaniem dzieci na równi z matką – tak przynajmniej pokazują badania przeprowadzone przez Fundację Dajemy Dzieciom Siłę. Ci sami ojcowie deklarują też, że w podobnym stopniu, co matki bawią się z dzieckiem, opiekują się nim w trakcie choroby, pielęgnują niemowlę i przygotowują posiłki dla dziecka. Zdają sobie przy tym sprawę z tego, jak ważne jest budowanie partnerskich relacji i widzą przestrzeń na rozszerzenie swojej aktywności w opiece nad dziećmi.

Czy dzieje się rewolucja?

Badani ojcowie są również przekonani, że opieka nad dzieckiem powinna być współdzielona na wszystkich etapach jego życia. Zestawienie tych deklaracji ze statystykami bywa dla nich druzgocące, bo tylko w 2014 roku z dobrowolnego w Polsce urlopu ojcowskiego w postaci dwóch tygodni skorzystało 129,4 tys. uprawnionych. To znacznie więcej, niż w poprzednich latach, ale z taką liczbą wciąż trudno mówić o obyczajowej rewolucji. Dla porównania, gdy w 2013 roku rodzice otrzymali od rządu dodatkowe 26 tygodni płatnej opieki nad dzieckiem, niewielu ojców decydowało się na skorzystanie z tego przywileju. W 2014 roku przedłużony urlop wykorzystało więc 310,6 tys. kobiet i zaledwie 5,2 tys. mężczyzn. W roku 2017 roku na urlopie rodzicielskim przebywało 674,8 tys. rodziców, w tym 498,6 tys. kobiet i 176,2 tys. mężczyzn. A dziś na stronie ZUS czytamy, że w 2019 r. z urlopu rodzicielskiego skorzystał tylko 1% polskich ojców.

Powodów takiej sytuacji można oczywiście upatrywać w zróżnicowaniu zarobków kobiet i mężczyzn. Kobiety w naszym kraju wciąż zarabiają średnio o jedną piątą mniej niż mężczyźni. A rodzic idący na urlop rodzicielski, otrzymuje maksymalnie 60. procent wynagrodzenia. Rachunek w takiej sytuacji jest dość prosty i nie wymaga rozległego komentarza. Dla przeciętnej polskiej rodziny wciąż bardziej opłacalne jest, gdy kobieta zostaje w domu z dzieckiem, a mężczyzna – zajmuje się zarabianiem.

Zmiana polityki prorodzinnej (ale też likwidacja umów śmieciowych czy wyrównanie zarobków kobiet i mężczyzn) to jedna z podstawowych rzeczy, która mogłaby pomóc polskim ojcom brać bardziej czynny udział w życiu i wychowaniu dzieci – a tym samym pomóc też w pokonaniu kryzysu, w którym obecnie się znajdują. Wystarczy spojrzeć w tym przypadku na Szwecję, gdzie rząd nałożył na mężczyzn obowiązek korzystania z urlopu ojcowskiego i obecnie aż 80 proc. ojców opiekuje się maluchami (co w porównaniu z kilkoma procentami ojców w Polsce jest wynikiem zdumiewającym).

Ewolucja wewnętrzna

Poza zmianą systemową, w ojcach konieczna jest jednak również zmiana wewnętrzna. Ojcostwo oznacza bowiem pracę – emocjonalną, intelektualną i fizyczną. Zajmującą dużo czasu i odciągającą od wielu innych rzeczy. Polegającą na tym, że się rezygnuje z czegoś na rzecz budowania relacji w rodzinie (kobiety robią to od wieków, mężczyźni – od kilkunastu lat). Ta praca powoli się dzieje, a skowronkiem nadchodzących zmian jest dość oczywisty już obraz ojca spacerującego w parku z dziecięcym wózkiem czy wreszcie ojca bawiącego się z dziećmi na placu zabaw (czyli w miejscu do niedawna zarezerwowanym tylko dla kobiet). Czuły ojciec coraz częściej pojawia się w telenowelach, w magazynach dla kobiet, znalazł nawet swoje miejsce w sieci i wciąż buduje swoją silną pozycję w blogosferze. Temu ostatniemu oddajemy na sam koniec głos, bo warto posłuchać, co o swoim ojcostwie i zmianach, które w naszym społeczeństwie wciąż się dokonują, mówią sami zainteresowani:

www.blogojciec.pl Żyjemy w czasach, w których z jednej strony mamy kobiety chcące, aby partnerzy im pomagali, a z drugiej strony mamy mężczyzn, którzy chcieliby brać czynny udział w życiu domu i w wychowaniu dzieci. Wydawałoby się, że jest to sytuacja idealna i nic tylko ją wspierać. No i niestety tutaj pojawia się problem. Nazywa się on społeczeństwo. Społeczeństwo, które dalej uważa, że miejsce kobiety jest przy garach, a jak jest w salonie, to znaczy, że łańcuch z kuchni jest długi […]. Z drugiej strony to samo społeczeństwo uważa, że ojciec, który zostaje w domu z dziećmi, podczas gdy żona pracuje na rodzinę, to nie jest pełnoprawny facet.

www.tatawbudowie.pl Widzę, że dyskusja o ojcostwie czasem idzie w kierunku lansowania jedynie słusznego modelu ojca czułego, delikatnego, ciepłego, wspierającego, kontrującego schematy z dawnych lat. To wszystko ma sens, bez wątpienia. Jednak im bardziej sprawa nabiera wymiaru ideologicznego (czyli chwalmy „nowego” ojca, niszczmy „starego”), instynktownie trzymam się z daleka. Wydaje mi się, że absolutnie kluczową sprawą jest budowanie takiego modelu własnego ojcostwa, które jest zgodne z naszą naturą i wartościami, idzie z prądem naszej osobowości, jest prawdziwe, a nie wykute na pamięć. Chodzi o wiarygodność, zresztą dzieci to doskonałe detektory fałszu, i tak go wyczują i wypunktują. Rewolucja niszczy, ewolucja buduje – bazujmy więc na tym, co już mamy i próbujmy to konstruktywnie rozwijać. Oczywiście w tych wychowawczych wyborach trzeba zachować granice, które wyznacza dobro dziecka. Jednak jeżeli ktoś ma ogromny problem z przewijaniem i jest w stanie się na partnerskich zasadach dogadać z mamą swojego dziecka, że nie będzie tego robił – czemu nie. Może dzięki temu wykaże się na innej płaszczyźnie, gdzie da z siebie wszystko.

Artykuł pobrany: https://dziecisawazne.pl/wystarczajaco-dobry-ojciec-przede-wszystkim-obecny/